تعداد نشریات | 42 |
تعداد شمارهها | 1,537 |
تعداد مقالات | 12,639 |
تعداد مشاهده مقاله | 26,036,786 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 10,697,855 |
شگردهای طنزپردازی در منظومه لیلی و مجنون | ||
فنون ادبی | ||
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 13 آبان 1402 | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22108/liar.2023.136204.2217 | ||
نویسندگان | ||
آیدا پارس پور1؛ محمدرضا ترکی* 2؛ روح الله هادی2؛ مصطفی موسوی2 | ||
1دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
2استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
چکیده | ||
از آغاز شکلگیری ادبیات فارسی تا کنون، طنز نیز در آثار وجود داشته است. از طنز گاهی به عنوان یک نوع ادبی برای طرح انتقادهای سیاسی و اجتماعی استفاده میشود و گاهی به عنوان یک ابزار ادبی جهت تلطیف فضای اثر کاربرد دارد. نظامی گنجوی در قرن ششم یکی از پیشگامان طنزنویسی محسوب میشود. او در آثار خود با استفاده از شگردهای طنزنویسی علاوه بر انتقاد از شرایط اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی روزگار خود، فضای داستانهای خود را نیز مفرح کرده است. در منظومه لیلی و مجنون، هدف از خلق ابیاتی طنزآمیز، تلطیف جریان غمانگیز داستان و همراه کردن مخاطب با خود است. بلاغت حاکم بر اثر، بستری برای طنزآمیز شدن کلام و بیان ایجاد کرده است. تشخیص و تشبیه از پرکاربردترین صنایع ادبی در این منظومه است که منجر به خلق طنز موقعیت شده است. همچنین بازیهای زبانی که از مختصات سبک قرن ششم (ارّانی) است، در این منظومه کاربرد گسترده دارد و طنز کلامی ساخته است. استدلال طنزآمیز و پارادوکس دو شگرد دیگر است که با بسامد بالا در تلطیف فضای تلخ داستان نقش دارند. طنز در آثار نظامی، در لایههای زبان پنهان است به طوری که به طنز تلخ موجود در ابیات وی چندان پی نبردهاند. | ||
کلیدواژهها | ||
نظامی؛ لیلی و مجنون؛ طنز؛ طنز موقعیت؛ طنز کلامی | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 11 |