پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 43 |
| تعداد شمارهها | 1,686 |
| تعداد مقالات | 13,791 |
| تعداد مشاهده مقاله | 32,392,244 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 12,793,871 |
رابطۀ انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام با مشارکت ورزشی دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| جامعه شناسی کاربردی | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| مقاله 5، دوره 33، شماره 4 - شماره پیاپی 88، دی 1401، صفحه 73-94 اصل مقاله (1.61 M) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22108/jas.2022.129500.2140 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نویسندگان | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| طاهره ندایی* 1؛ راضیه شریفی2 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 1استادیار، گروه علوم ورزشی، دانشکده ادبیات وعلوم انسانی، دانشگاه قم، قم، ایران | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2کارشناسی ارشد مدیریت اوقات و فراغت و ورزشهای تفریحی، گروه علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علومانسانی، دانشگاه قم، قم | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| چکیده | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطۀ انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام با مشارکت ورزشی دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار انجام شد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود و جامعۀ آماری آن را کلیۀ دختران دانشگاههای شهرستان خوانسار تشکیل دادند. روش نمونهگیری تصادفی ساده و حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 254 نفر تعیین شد. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ مشارکت ورزشی، اضطراب اجتماعی اندام و انگیزۀ مشارکت ورزشی بود. دادهها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تیتک نمونهای، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) تحلیل شدند. نتایج نشان داد، بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ منفی معنادار، بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و مشارکت ورزشی رابطۀ مثبت و معنادار و بین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی رابطۀ منفی و معناداری وجود دارد. همچنین، انگیزۀ مشارکت (297/0) در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام (335/0-) پیشبین مناسبی برای مشارکت ورزشی دانشجویان دختر بود. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| کلیدواژهها | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| انگیزۀ مشارکت؛ اضطراب اجتماعی اندام؛ مشارکت ورزشی؛ ورزشهای همگانی | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| اصل مقاله | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
مقدمه و بیان مسئله افراد برای شرکت در فعالیتهای بدنی بهدلایل گوناگونی تحریک و برانگیخته میشوند. بیشتر انگیزۀ شرکت در تمرین افزایش یا حفظ آمادگی و سلامت، تجربهکردن احساس لذت و خوشی، با دیگرانبودن و فواید روانی است (Wilson et al., 2008: 405-421). ورزش علاوهبر اینکه نوعی سودمندی اجتماعی برای هرجامعه تلقی میشود، منافع اجتماعی خردتری چون افزایش حرمت و اعتمادبهنفس، اصلاح و بهبود تواناییهای اجتماعی، افزایش همبستگی، مشارکت، انسجام، تشویق بهترینبودن در جامعه، بهبود و افزایش سلامت عمومی در جامعه و سایر کارکردهای فردی و اجتماعی را دارد که بخشی از آن کارکردهای آشکار ورزش در جامعه است (پارسامهر، 1388: 58). ازجمله دلایل حضور افراد در فعالیت بدنی، انگیزههای خودتعیینکنندگی، انگیزههای کسب سلامت و انگیزۀ داشتن ظاهر مناسب است (رمضانینژاد و همکاران، 1388: 19-5). یکی از نگرانیهای افراد در رویاروییهای اجتماعی دربارۀ بدن خود، اضطراب اجتماعی اندام است که زمانی ازسوی فرد تجربه میشود که افراد، نگران ارزیابیهای دیگران از بدنشان هستند (Hart et al., 1989: 94-104) و بهدلیل تعامل بین بدن و جامعه اهمیتی ویژهای دارد. اضطراب اجتماعی اندام، اضطرابی است که در آن افراد فکر میکنند که دیگران اندامشان را منفی ارزیابی میکنند. ممکن است فرد تصور کند دیگران، بدن او را خیلی لاغر، خیلی سنگین، خیلی چاق و ... ارزیابی کنند (خواجوی و قنبری چشمه کمره، 1392: 106-58). ازسوی دیگر، بیشتر رفتارهای روزمره تحتتأثیر نگرانیهای خودنمایی است (Goffman, 1959: 123-142). همچنین، لری[1] (1992) اذعان داشت که نگرانیهای خودنمایی در ورزشهای رقابتی و موضوعهای مختلف در ورزش، شامل انگیزش، عملکرد، انتخاب ورزش، میزان تلاش، اضطراب رقابتی و عذرآوری است. ورزشکاران درشرایطی قرار دارند که بهطور مداوم ازجانب خود و دیگران قضاوت میشوند (Prapavessis & Carron, 1997: 294-301). نگرانی و اضطراب دربارۀ چگونگی دید و درک دیگران به ورزشکار، حتی دیدش به خود، تمام وجودش را فرامیگیرد؛ بنابراین درمقابل مربی، همتیمیهایش و افراد مهم تیم خودنمایی و ابراز وجود میکند (Prapavessis et al., 2004: 19-40). امروزه، زنان بهعنوان اساس و بنیان خانواده، برای سالمسازی جسم و روان خود باید امکانات مناسبی داشته باشند که تحقق این امر مستلزم گرایش آنها بهسوی انجامدادن فعالیتهای ورزشی است. درکنار مشکلات متعدّد و ازجمله کمبودهایی نظیر تأسیسات، امکانات، تجهیزات، وسایل و میدانهای ورزشی، مسئلۀ مهم، نگرش افراد جامعه به ورزش زنان است. بسیاری از زنان باوجود دسترسی به امکانات ورزشی، بهدلیل نگرشها و خرده فرهنگهای موجود نمیتوانند از این موهبت بهرهمند شوند (دارابی و همکاران، 1388: 88-77). مشارکت ورزشی هم مانند دیگر رفتارهای اجتماعی متناسب با جنسیت، سن و حتی موقعیت اجتماعی افراد ابعاد متفاوتی دارد. از این رو، مشارکت ورزشی زنان بهعنوان قشر عظیمی از جامعه مبحث جدید و گستردهای است که بحث و پیگیری میشود. در مشارکت ورزشی زنان، انتخاب نوع ورزش برای فراگیری، تمرین و رقابت آن ورزش متأثر از انگیزهها، روحیات و شخصیت فرد که همان انگیزههای درونی است و گاه تحتتأثیر محیط اطراف یا جامعهای که فرد در آن زندگی میکند و این همان عوامل بیرونی است. گرایش زنان به ورزشهای مختلف سیر یکسانی را در سالهای گذشته داشته است (شاهنوشی و قاسمی، 1389: 88). متخصصان علوم ورزشی همواره به شرکت افراد مختلف در فعالیتهای جسمانی و ورزشی بهعنوان یک رفتار توجه کردهاند (Wilson et al., 2004: 405-421). برای تحلیل مشارکت ورزشی اقشار مختلف در هرجامعه، بررسی سه عامل ویژگیها و عقاید، هدفها و انگیزههای افراد، محیط و رفتار فردی و گروهی ضروری است. براساس دیدگاه پینتریک و شاروبن ازبین این سه عامل، شناخت انگیزهها، از اجزای ضروری و پیشنیاز فعالیتهای ورزشی و یکی از محورهای اساسی در توجیه رفتار افراد برای شرکت در فعالیتهای مختلف است که میزان تلاش یا استقامت و تعهد فرد را در رسیدن به هدفها نشان میدهد (قدرتنما و حیدرینژاد، 1392: 190). عموم روانشناسان ورزش بر این عقیدهاند که تنها یک عامل یا انگیزه سبب بروز رفتار نیست؛ برای مثال، در امر مشارکت ورزشی، انگیزههای مختلفی نظیر تعامل اجتماعی، لذت و نشاط، پیشگیری و درمان، کاهش فشارهای روانی، کنترل وزن، روابط شغلی و زندگی، سلامتی و آمادگی جسمانی و ... باعث گرایش به ورزش میشوند. انگیزهها عواملی هستند که رفتار شخص را تحریک و درجهت معین سوق میدهند و هماهنگ میکنند. افراد نهتنها ازلحاظ توانایی انجامدادن کار، ازلحاظ ارادۀ انجامدادن کار یا انگیزش تفاوت دارند. یکی از انواع مختلف انگیزه، انگیزۀ مشارکت ورزشی است (قدرتنما و حیدرینژاد، 1392: 190). مرور نظریۀ خودتعیینکنندگی نشان میدهد که انگیزش برای مشارکت در ورزش یک فرآیند پیچیده است و بیشتر ورزشکاران انگیزههای چندگانهای برای مشارکت دارند. ورزشکاران میتوانند با عوامل بیرونی مانند پاداش، ارزیابیها، فشار والدین یا مربیان یا باورهای دیگران به خودشان برانگیخته شوند (Ryan & Deci, 2007). همچنین، آنها میتوانند بهدلیل علاقه، کنجکاوی و تمایل به پیشرفت و حرفهایشدن برانگیخته شوند. نظریۀ خودتعیینکنندگی یک چارچوب جامعی را برای آگاهی از انگیزشهای درونی و بیرونی برای مشارکت در ورزش ارائه میکند و همچنین، انگیزشهای مختلف برای مشارکت ورزشی و مزایای برگرفته از آن را نشان میدهد (Standage & Ryan, 2012: 219-224). ازطرف دیگر، اضطراب اجتماعی اندام یکی از مشکلات مرتبط با نارضایتی از وضعیت بدنی، زیرمجموعۀ اضطراب اجتماعی است و در موقعیتی رخ میدهد که فرد احساس میکند ویژگیهای جسمانی او منبع بالقوۀ تمسخر یا تحقیرشدنش است (Motle & Conroy, 2000: 1007-1017). اضطراب اجتماعی اندام، عامل محرکی برای شرکت در فعالیتهای جسمانی برای کسب تناسب اندام و درنتیجه، کاهش اضطراب اجتماعی اندام است؛ اما ازطرف دیگر، محققان اضطراب اجتماعی اندام را مانعی برای مشارکت در ورزش و فعالیتهای جسمانی بهدلیل تهدیدکردن محیطهای ورزشی و احتمال حقیرشدن افراد میدانند (Lantz et al., 1997: 83-94). در بسیاری از جوامع، به کاملبودن الگو در بسیاری از زمینهها بهویژه شکل ظاهری بدن توجهشده و ممکن است هدف نهایی برخی افراد به شمار آید. اضطراب اجتماعی اندام، یکی از انواع اضطراب است که با نقطهاثر تعاملی میان بدن و جامعه اهمیت خاصی دارد. بهنظر هارت و همکاران[2] (1989) اضطراب اجتماعی اندام، اضطرابی است که افراد بهعنوان نتیجهای از مشاهده یا ارزیابی ادراکشده از بدن خود در محیطهای اجتماعی تجربه میکنند. این نوع اضطراب بهعنوان زیرمجموعهای از اضطراب اجتماعی، دلالت بر ارزیابیهای منفی هرفرد از بدن خویش دارد و قابلیتی درونی برای نشاندادن بدن به دیگران در محیطهای اجتماعی به شمار میآید (Frederick & Morrison, 1996: 693-972). زنان ورزشکار نمرۀ بیشتری در اضطراب اجتماعی اندام کسب میکنند؛ زیرا به لاغری و جذاببودن بدن حساستر هستند (Haase et al., 2005: 347-351). تحقیقات پیشین نشان داده است که بیش از 90 درصد از زنان جوان، سطحی از نارضایتی از بدن خود را گزارش میدهند. ایدهآلهای زیبایی افزایش یافته است و تأکیدشان بر اندام لاغر است (Rodgers et al.‚ 2017 & Bozsik et al.‚ 2018 ). تصویری که در همهجا از ایدهآل لاغر و خوشاندام وجود دارد، زنان را به این باور میرساند که این تیپ بدنی برای زنان بسیار مطلوب و دردسترس است (McComb & Mills, 2020: 34). ازسوی دیگر، شرکت در ورزش مزایای جسمی و روانی فراوانی بهویژه برای زنان و دختران دارد؛ اما با وجود این مزایا، آنان در فعالیتهای بدنی چه دربُعد حرفهای و چه دربُعد عمومی یا همگانی مشارکت چندانی ندارند که این امر باعث میشود سطح فعالیتشان با افزایش سن کاهش یابد (موسوی و همکاران، 1393: 62-41) که در ایران نیز باتوجه به محدودیتهای موجود در ورزش زنان اعم از محدودبودن مکانهای ورزشی مناسب، نداشتن تجهیزات کافی، نبود فضاسازی مناسب ورزشی در شهرها و دانشگاهها، آنها را از فعالیت ورزشی دور کرده است. علاوهبر این، فشارهای جامعه بهسمت کاهش وزن ممکن است انگیزههای خاصی را برای ورزشکردن فعال کند؛ برای مثال، انگیزههای مربوط به ظاهر، وزن، شرم و گناه، بهجای چالش، لذت و افتخار به بدن که درنهایت، احتمال کمتری وجود دارد که مشارکت در ورزش را ترویج دهد (Horenstein et al., 2021: 186). از این رو، باتوجه به نقش مهم و چشمگیر زنان در جامعه و لزوم توجه به سلامت آنها، شناسایی موانع مشارکت آنها در فعالیتهای ورزشی یکی از مهمترین ابهامهایی است که همچنان بیپاسخ مانده است. در این میان، اضطراب اجتماعی اندام ممکن است بهعنوان یک عامل مهم روانشناختی و اجتماعی در حضورنداشتن بانوان در فعالیتهای ورزشی-تفریحی مؤثر باشد و ازسوی دیگر، تناقضهای موجود در یافتههای تحقیقات پیشین باعث ایجاد ابهام به این متغیر شده است؛ بنابراین محقق با درنظرگرفتن مطالب بیانشده در پژوهش حاضر بهدنبال پاسخ به این سؤال است که آیا رابطهای بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام با مشارکت ورزشی دانشجویان دختر وجود دارد؟
پیشینۀ تجربی پژوهش تحقیقات متعدّدی با متغیرهای پژوهش حاضر در کشور و خارج از آن انجام شده است که باتوجه به موضوع این پژوهش دربارۀ رابطۀ انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام با مشارکت ورزشی دانشجویان دختر، تنها به پژوهشهایی اشاره میشود که در این زمینه انجام شده است. حسینی و همکاران (1397) نقش انگیزهها بر میزان مشارکت سالمندان در ورزش همگانی را بررسی کردند. نتایج تحقیق نشان داد که در مردان انگیزۀ لذت و نشاط و در زنان انگیزۀ کسب سلامتی و آمادگی جسمانی مهمترین انگیزه برای مشارکت ورزشی است. همچنین، بین انگیزههای پیشگیری و درمان، بهداشت روانی، کسب سلامتی و آمادگی جسمانی با میزان مشارکت در ورزش همگانی ارتباط معنیداری وجود دارد و درنهایت، نتایج نشان داد، تنها متغیر کسب سلامت و آمادگی جسمانی، قدرت پیشبینی میزان مشارکت در ورزش همگانی است. نوروزی و همکاران (1397) در پژوهشی اثر تصویر و مدیریت بدن بر مشارکت ورزشی زنان استان ایلام را بررسی کردند. نتایج نشان داد، دو متغیر تصویر و مدیریت بدن و مؤلفههای آنها درمجموع، بهطور معناداری تا 56/0 از واریانس مشارکت ورزشی زنان را تبیین میکنند. گویا و همکاران[3] (2014) پژوهشی با عنوان «نقش اضطراب اجتماعی اندام در فعالیت بدنی در اوقات فراغت نوجوانان 13 تا 18 ساله» انجام دادند و به این نتیجه دست یافتند که بین اضطراب اجتماعی اندام با فعالیت بدنی در اوقات فراغت رابطۀ مثبت معناداری وجود دارد. امامی و همکاران (1392) تحقیقی با هدف تحلیل عوامل انگیزشی مشارکت دانشجویان در فعالیتهای فوقبرنامۀ ورزشی دانشگاه انجام دادند. نتایج نشان داد، پنج اولویت دانشجویان برای مشارکت در فعالیتهای فوقبرنامۀ ورزشی بهترتیب انگیزههای کسب سلامتی، تعامل و شناخت اجتماعی، رقابت ورزشی، نشاط و شادابی و پیشرفت مهارت بودند. قدرتنما و حیدرینژاد (1392) تحقیقی با عنوان «رابطۀ انگیزۀ مشارکت ورزشی با میزان فعالیت بدنی دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز» انجام دادند. نتایج تحقیق نشان داد، در هردو گروه دختر و پسر، سلامت جسمانی مهمترین انگیزه برای مشارکت ورزشی است. همچنین، میزان فعالیت بدنی دختران 52/46 و پسران 12/68 دقیقه در هفته بود. بهعلاوه، بین انگیزههای لذت و شادابی، سلامت جسمانی و تعامل اجتماعی با میزان فعالیت بدنی دانشجویان رابطۀ مثبت معنیدار یافت شد. نتایج رگرسیون چندگانه، انگیزههای لذت و شادابی و سلامت جسمانی را بهترتیب قویترین پیشبینیکنندهها برای فعالیتبدنی آزمودنیها نشان داد. آلکاراز ایبانز و همکاران[4] (2017) تحقیقی با عنوان «اضطراب اجتماعی اندام، سلامت روان و ورزش: بررسی نقش نیازهای روانشناختی و انعطافناپذیری روانشناختی» انجام دادند. در این تحقیق 296 دوچرخهسوار شرکت کردند و نتایج نشان داد که اضطراب اجتماعی اندام بر ورزش اثر منفی معناداری دارد. ایستون و همکاران[5] (2017) نقش اضطراب اجتماعی اندام، حمایت اجتماعی و ادراک مزایا و موانع ورزش را در بانوان ورزشکار بررسی کردند. در این تحقیق 62 نفر شرکت کردند و نتایج نشان داد که بین اضطراب اجتماعی اندام با موانع ورزش رابطۀ مثبت معناداری وجود دارد. بالی و همکاران[6] (2010) پژوهشی با عنوان «اضطراب اجتماعی اندام در ورزشکاران غیرنخبه» انجام دادند و نتایج نشان داد که بین میزان اضطراب اجتماعی اندام افراد ورزشکار رقابتی و تفریحی تفاوت معناداری وجود دارد و افرادی که در فعالیتهای ورزشی بیشتر شرکت میکنند، درمقایسه با سایر افراد ورزشکار اضطراب اجتماعی اندام کمتری را تجربه میکنند. برانت و سابیستن[7] (2009) آزمون الگوی اثر اضطراب اجتماعی اندام را بر فعالیت بدنی بررسی کردند. این تحقیق برروی زنان ورزشکار انجام گرفت و نتایج نشان داد که اضطراب اجتماعی اندام بر انگیزش مشارکت در فعالیتهای ورزشی اثر مثبت معناداری دارد. باتوجه به آنچه گفته شد، اضطراب اجتماعی اندام، عامل انگیزاننده و بازدارنده در مشارکت ورزشی و فعالیتهای بدنی محسوب میشود؛ زیرا نارضایتی افراد ازشکل ظاهری خود دلیلی برای حضورنداشتن آنان در کلاسهای ورزشی و یا محافلی است که نگرانی مربوط به ارزیابی بدن ازسوی دیگران وجود دارد. همچنین، بهدلیل شیوع اضطراب اجتماعی اندام و اثرگذاری منفی نیرومند آن بر انگیزۀ مشارکت در ورزش، مطالعۀ این عامل و چگونگی اثرگذاری آن بر انگیزۀ مشارکت در ورزش ضروری است. درمجموع، نتایج حاکی از آن است که اضطراب اجتماعی اندام نقش مؤثری در تعیین نوع انگیزۀ فرد برای انجامدادن ورزش دارد.
پیشینۀ نظری پژوهش ورزش همگانی: ورزش همگانی معادل کلمۀ انگلیسی«ورزش برای همه» و «ورزش عمومی» است و بیشتر به فعالیتهای ورزشی اطلاق میشود که جنبۀ تفریحی داشته است و بدون توجه به نتیجۀ آن (برد و باخت) انجام میشود. ورزش همگانی و تفریحی درواقع، دموکراسی در ورزش است؛ یعنی همه بتوانند در هرزمان، در هرکجا، با هرفرد یا گروه دلخواه با هرشدتی که مایل باشند و به هررشتة ورزشی که علاقهمندند، مشغول شوند و نشاط، سلامتی جسمی و روانی خود را به سهولت و با ارزانترین قیمت تأمین کنند و ظرفیتهای اخلاقی، رفتاری، اجتماعی و عاطفیشان را رشد دهند. سامارانژ رئیس سابق کمیتۀ بینالمللی المپیک بیان میکند، ورزش همگانی پدیدهای است که مختصاتی منحصربهخود را دارد که آن را از تمام طبقهبندیهای موجود جدا میکند. ورزش مردمی، ورزش همگانی، سلامتی مجانی یا رقابت با خود است. ورزش همگانی ازدیدگاه کمیتۀ بینالمللی المپیک، فعالیتی است که قدرت و برتری را به انسان بازمیگرداند و باعث رشد و گسترش سلامتی، آمادگی و احساس خوب بدن میشود (حسنپوربهزادی، 1396: 40). ورزش همگانی ازسوی کمیتۀ پیشرفت ورزش شورای اروپا بهعنوان یک عبارت و فراهمکردن فرصتهایی برای افراد علاقهمند به ورزشکردن در زمان اوقات فراغت برای مشارکت در فعالیتهای ورزشی بدون هیچگونه محدودیت ناشی از وضعیت اجتماعی، نژادی و معلولیت تعریف شده است. آنچه از این تعریف استنباط میشود، این است که همۀ افراد باید از ورزشکردن بهرهمند شوند و ورزش حق همۀ افراد است (Zorba et al., 2012: 21). انگیزۀ مشارکت: یکی از عواملی که باعث افزایش و استمرار افراد جامعه به مشارکت در ورزشهای همگانی و تفریحی میشود، انگیزش آن افراد است (اسلامی و همکاران، ۱۳۹۲: 104-89). انگیزۀ مشارکت در سال 1989 ازسوی برودکین بهعنوان مفهومی کلی تعریف شد. وی به فاکتورهای روانی توجه میکند که درابتدا بر تصمیمگیری افراد برای مشارکت، ادامهدادن و کنارهگیری آنها از درگیری و مشارکت در فعالیت بدنی و ورزش، اثر میگذارند. از آنجایی که منابع انگیزش افراد نیز باهم تفاوت دارد، آگاهی از اینکه چرا برخی افراد انگیزش فراوانی برای دستیابی به هدفهای خود دارند و برخی دیگر فاقد این انگیزشاند، اهمیت خاصی دارد (فولادیان و همکاران، 1388: 39-29). کوفر و جانسون ازبین تئوریهای انگیزشی، چهار نظریه را در توضیح شرکت افراد در فعالیتها، تمرینها و تلاشهای ورزشی مهم دانستهاند. آنها معتقدند که حتی اگر فشاری ازسوی سایر انگیزهها و نیازها احساس نشود، انگیزه و نیاز برای شرکت در فعالیت موجود است. این چهار دیدگاه عبارت است از: 1) نظریۀ روانکاوی فروید که برطبق آن اعمال ناشی از برخی نیروها و محرکهای درونی هستند که اغلب درسطح ناآگاه عمل میکنند؛ 2) انگیزش از کششهای اولیه به وجود میآید. در این سیستم انگیزه، نیروی عمدهای است که در کسب عادتها و آنگاه در راهانداختن فعالیت مؤثر واقع میشود. تلاشهای آموختهشده (تلاشهای جهتدار) و پاداشهای آموختهشده (عادت به پاداشگرفتن) برای شرکت در ورزش، تناسب این مفهوم را آشکار میکند؛ 3) انگیزش انسان از نیازهای اساسی برای کشف، پیشرفت و حل مشکلات نشئت میگیرد. این گروه قبول دارند که تمرین و ورزش، انگیزههای درونی هستند و یا ممکن است نیازهای عمومی برای فعالیتِ اکتشاف و یا محرک را منعکس کنند؛ 4) انسان برای اظهار وجود و انجامدادن تواناییهای بالقوۀ خود، آزاد باشد. در این صورت فرد تمایل دارد هدفهای خود را برای موفقیت، ترقی دهد و اضطراب و نیازهایی که با نارضایتی همراه است، کنار بگذارد و به عبارت دیگر، تمایل به دوری از شکست و ناامیدی موجب پایینآمدن سطح آرمانها میشود (کوشافر، ۱۳۷۳). اضطراب اجتماعی اندام: اضطراب یکی از پدیدههایی است که پیوسته با بشر همراهبوده و به منزلۀ بخشی از زندگی هرفرد در جوامع گوناگون تلقی میشود. اضطراب بیش از حد پایین یا اضطراب خیلی زیاد ممکن است ما را با مشکلات و خطرهای چشمگیری مواجه کند. اضطراب درحد اعتدال به ما کمک کند تا در راستای انجامدادن فعالیتهای خود بهطور مناسب تلاش کنیم و زندگی خود را بهبود بخشیم (ابوالقاسمی، 1389). اختلالهای اضطرابی، خانوادهای یا مجموعهای یا گروهی تشکیلشده از اختلالهای روانی مرتبط با یکدیگر است؛ اما ازطرفی هم متمایز از یکدیگر است که در پنجمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی این اختلالها به 12 نوع مختلف تقسیمشده که شامل 5 اختلال اصلی است: 1) اختلال وحشتزدگی 2) آگورا فوبیا 3) فوبیای خاص 4) اختلال اضطراب اجتماعی (فوبیای اجتماعی) 5) اختلال اضطراب تعمیمیافته (سادوک و همکاران، 1394). چندین مطالعۀ تحقیقاتی، عواملی را پیدا کردهاند که افراد را تحتتأثیر قرار میدهند تا اضطراب اجتماعی را تجربه کنند. همانطور که راپی[8] (1998) بیان کرده است عوامل متعدّدی وجود دارد، یعنی: الف) سبک تفکر (شیوۀ تفکر)، ب) تمرکز توجه ج) اجتناب. علاوهبر این، اضطراب اجتماعی به امور فیزیکی با احساس نگرانی فرد دربارۀ ظاهر فیزیکی نشان داده شده است. بدین صورت که افراد در یک موقعیت اجتماعی احساس میکنند ازسوی دیگران ارزیابی میشوند. این امر با عوامل متعدّدی از اضطراب اجتماعی جسمانی مرتبط است. ازجمله: الف) نارضایتی از ظاهر و وزن؛ ب) احساس اینکه شکل بدن ازسوی افراد اطراف ارزیابی میشود و بیشتر افراد تمایل دارند از این موقعیت اجتناب کنند؛ ج) جنسیت؛ د) میل به تطابق با تصویر ایدهآل بدن و میل به ظاهر جذاب درمقابل جنس مخالف. مطالعۀ فوق نشان داد که اضطراب اجتماعی همان ترسی است که افراد در موقعیتها و تعاملهای اجتماعی تجربه میکنند که بهطور خودکار، افراد را به احساس خودآگاهی، بررسی، ارزیابی و انتقاد سوق میدهد که موجب ترس میشود (Ratnasari et al., 2021: 68). داشتن تناسب اندام و وزن مناسب بهویژه درمیان زنان، اهمیت زیادی پیدا کرده است. زنانی که وزن مناسبی ندارند و یا از وضعیت بدنی خود راضی نیستند، بیشتر از فعالیت در جامعه خودداری میکنند که این فرآیند باعث بهوجودآمدن اختلالهای روانی میشود (ضیغمیمحمدی و مژده، 1391: 48-40). یکی از این اختلالها، اختلال اضطراب اجتماعی اندام است. اضطراب اجتماعی اندام اولین بار ازسوی هارت و همکاران[9] (1989) مطرح شد که زیرمجموعۀ اضطراب اجتماعی است و بهمعنای اضطرابی است که افراد از ارزیابی دیگران به بدن و ظاهر خود تجربه میکنند. اضطراب اجتماعی اندام نتیجۀ پاسخ به ارزیابی دیگران از فیزیک بدنی است که فرد با آن از موقعیتهای مبتنی بر ارزیابی فیزیک بدنی پرهیز میکند (Pernick et al., 2006: 95-689). همچنین، درنتیجۀ پیشبینی و یا حضور ارزیابیهای بینفردی مربوط به بدن رخ میدهد. بهعبارتی، احساس نگرانی و هراس دربارۀ ارزیابیهای بالقوۀ دیگران از ظاهر جسمانی به یک شیوۀ منفی است (Cox et al., 2011: 555-562). اضطراب اجتماعی اندام، ترس یا اضطراب محسوس دربارۀ یک یا چند موقعیت اجتماعی مانند تعاملهای اجتماعی، محل مشاهده قرارگرفتن و عملکردن جلوی دیگران است که در آنها اندام فرد ازسوی دیگران بررسی دقیق میشود (شهابی، 1395). بهطور کلی اضطراب اجتماعی اندام، اضطراب دریافتشده ازطرف افرادی است که بدنشان با آنان، ارزیابی یا مشاهده میشود (رزاقزاده، 1395). هارت و همکاران (1989) متوجه شدند که در موقعیتهای اجتماعی نظیر میدانهای ورزشی و جلسههای تمرین ورزشی، محیط بهگونهای است که پتانسیل زیاد برای اضطراب اجتماعی ایجاد میکند. این پتانسیل بدین دلیل وجود دارد که درطی ورزش یا تمرین، بهاحتمال بدن فرد درمعرض دید دیگران قرار میگیرد که باعث تشدید اضطراب اجتماعی دربارۀ بدن خود میشود. افراد با اضطراب اجتماعی اندام زیاد، تمایل دارند بیشتر در محیطهایی ورزش و فعالیت بدنی انجام دهند که دیگران کمتر ارزیابی میکنند. اینگونه افراد همچنین تمایل به انتخاب پوششی دارند که ابعاد بدنشان را مخفی نگاه دارند (سدیدی، 1395). بهنظر میرسد این امر موجب کاهش اضطراب افراد درنتیجۀ حضور در مجامع ورزشی عمومی میشود و آنها را از فعالیتهای ورزشی همگانی بازمیدارد. مشارکت ورزشی: مشارکت ورزشی معادل عبارت انگلیسی Sport Participation است که ازنظر لغوی بهمعنای درگیری و تجمع برای منظوری خاص است. درمعنای اصطلاحی آن اختلافنظرهایی وجود دارد که بهطور کلی، جوهرۀ اصلی آن درگیری، فعالیت و اثرپذیری در ورزش است (ملکزاده، 1396). مشارکت ورزشی شامل شرکت آگاهانۀ افراد بهصورت مشارکتکننده و تماشاچی است که باهم ارتباط متقابل دارند و با این روابط متقابل پاداشهای اجتماعی مثل تأیید اجتماعی و ... میان آنها مبادله میشود (پارسامهر و همکاران، 1392). سطحهای مشارکت ورزشی در جامعه از چهار سطح اصلی تشکیل شده است که شامل ورزش آموزشی و تربیتی، ورزش همگانی و تفریحی، ورزش قهرمانی و رقابتی و ورزش حرفهای است (Sharpshire‚ 1997). از اواسط قرن بیستم، ورزش بهعنوان یکی از نهادهای مهم اجتماعی مطرح شد و بهطور چشمگیری گسترش یافت و رفتهرفته زنان نیز امکان یافتند تا در فعالیتهای ورزشی شرکت کنند (خرمروز مهربانی، 1394). مشارکت زنان در ورزش باتوجه به آسیبپذیری فراوان جسمانی و روانی و نقش و جایگاه مهم خانوادگی آنان، اهمیت بسزایی دارد. به همین دلیل، شرکت در برنامههای ورزش همگانی برای زنان حائز اهمیت است؛ زیرا این برنامهها به زنان این فرصت را میدهد تا در فعالیتهای ورزشی شرکت کنند و از کارهای همیشگی منزل دور شوند و سلامتی خود را ارتقا بخشند (مرتضایی و همکاران، 1393: 62)؛ بنابراین ورزش همگانی اساس سیاستگذاری ورزش جامعه را تشکیل میدهد؛ زیرا بدون ترویج القای یک فرهنگ سالم و صحیح اوقات فراغت که اغلب با ورزش همگانی گسترش مییابد، مشارکت فعال و منفعل افراد جامعه بهسمت ورزش قهرمانی و حرفهای فراهم نمیشود. درواقع، ورزش همگانی زمینهای برای شناسایی و هدایت افراد مستعد بهسمت ورزش قهرمانی و حرفهای و پرکردن خلاء دموکراسی و اختصاص امکانات برابر به همۀ شهروندان است (اتقیا، 1386: 32-15).
روششناسی پژوهش پژوهش حاضر ازنظر هدف و ماهیت کاربردی و ازنظر گردآوری دادهها یک پژوهش توصیفی-همبستگی ازنوع پیمایشی است که بهصورت میدانی و با استفاده از پرسشنامه انجام شد. جامعۀ آماری این پژوهش شامل کلیۀ دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار در سال تحصیلی 1398-1397 بود که در این دانشگاهها تحصیل میکردند و حجم تقریبی آن 800 نفر بود. برای انجامدادن این پژوهش، با استفاده از جدول مورگان تعداد 254 نفر از دانشجویان بهعنوان نمونه انتخاب شدند که با مراجعه به دانشگاههای مذکور پرسشنامهها دربین دانشجویان به روش تصادفی ساده توزیع شد. مشارکت ورزشی: مشارکت ورزشی در این تحقیق براساس نظر پوتنام (2000) شامل شرکت آگاهانۀ افراد بهصورت مشارکتکننده و تماشاچی است که باهم ارتباط متقابل دارند و با این روابط متقابل پاداشهای اجتماعی مثل تأیید اجتماعی و ... میان آنها مبادله میشود (پارسامهر و همکاران، 1392: 127-109). در پژوهش حاضر آلفای کرونباخ کل مقیاس 795/0 به دست آمد. ورزش در این پژوهش به هرگونه فعالیت بدنی اطلاق میشود که درطول روز بهصورت عادی یا حرفهای انجام میشد. در این پژوهش میزان مشارکت ورزشی با استفاده از فرمول ذیل محاسبه شد.
مقیاس اضطراب اجتماعی اندام: مقیاس اضطراب اجتماعی اندام موتل و کنروی[10] (2000) مشتمل بر هفت گویۀ لیکرتی است که براساس مقیاس 12 گویهای اولیۀ هارت و همکاران (1989) ساخته شده است. در این مقیاس میزان اضطراب تجربهشده ازسوی یک فرد دربارۀ شکل اندامش در یک موقعیت اجتماعی اندازهگیری میشود. آزمودنیها پاسخ خود را به هرگویه برروی مقیاس لیکرتی از 1 (اصلاً) تا 5 (شدیداً) متناسب با وضعیت خود مشخص میکنند. نمرۀ آزمودنیها با دامنهای از 7 تا 49 است. هرچه نمرۀ فرد بیشتر باشد، فرد با سطحهای بالاتری از اضطراب اجتماعی اندام محسوب خواهد شد. اسکات و همکاران[11] (2004) پایایی زمانی این آزمون را براساس روش بازآزمایی 94/0 گزارش کردهاند. یوسفی و همکاران[12] (2009) اعتبار و روایی عاملی این مقیاس را درمیان بازآزمایی جمعیت دانشجویی ایرانی مطالعه کردند. براساس نتایج این تحلیل عاملی که برروی اطلاعات حاصل از مطالعۀ 237 دانشجوی دانشگاه کرمانشاه (108 دختر، 129 پسر) انجام گرفت و درنهایت، ساختار عاملی این مقیاس را در هر دو جنس به خوبی نشان دادند. محاسبۀ آلفای کرونباخ برای تمام هفت گویۀ مقیاس نیز حاکی از آن بود که پایایی درونی آزمون برای دانشجویان دختر 85/0 و برای دانشجویان پسر 81/0 است که پایایی پذیرفتنی است. در پژوهش حاضر آلفای کرونباخ کل مقیاس 749/0 به دست آمد. پرسشنامۀ انگیزۀ مشارکت ورزشی: پرسشنامۀ انگیزۀ مشارکت ورزشی برای سنجش انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی ازسوی هونگ یونگ لین به نقل از موسوی و همکاران (1398) طراحی شده است. به شرح ذیل درقالب طیف لیکرت از 1 (بهطور کامل مخالفم) تا 5 (بهطور کامل موافقم) سنجیده شد. این پرسشنامه با 18 سؤال و 4 مؤلفۀ کسب سلامتی (سؤال 1 تا 6)، کنترل وزن (سؤال 7 تا 10)، نشاط و لذت (سؤال 11 تا 14) و تعامل اجتماعی (سؤال 15 تا 18) است. روایی این پرسشنامه در تحقیق اسلامی و همکاران (1392) تأیید شده است و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ 79/0 گزارش شد. در پژوهش حاضر آلفای کرونباخ کل مقیاس 862/0 به دست آمد. برای انجامدادن پژوهش، با حضور در دانشگاهها در روزهای متوالی و مراجعه به دانشجویان، هدف پژوهش به آنها توضیح داده شد. سپس دانشجویان علاقهمند به همکاری، پرسشنامهها را دریافت و به سؤالها پاسخ دادند. قبل از تکمیل پرسشنامهها ازسوی دانشجویان، نحوۀ پاسخدهی به سؤالها برای آنها توضیح داده شد. به دلیل اینکه احتمال داده میشد، تعدادی از پرسشنامهها بازنگردند و یا درست و صحیح پر نشوند، تعداد 300 پرسشنامه دربین دانشجویان توزیع و درنهایت، 254 پرسشنامۀ صحیح، تجزیهوتحلیل شد. در این پژوهش از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (آزمون tتک نمونهای، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون) با استفاده از نرمافزار SPSS نسخۀ 26 برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد.
یافتههای پژوهش توزیع فراوانی ویژگیهای جمعیتشناختی پاسخگویان در جدول 1 ارائه شده است.
جدول1- توزیع فراوانی ویژگیهای جمعیتشناختی پاسخگویان Table 1- Frequency distribution of demographic characteristics of respondents
جدول 2- شاخصهای توصیفی متغیرهای پژوهش Table 2- Descriptive indicators of research variables
نتایج جدول 2 نشان داد که انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی با میانگین 93/3 و انحراف استاندارد 636/0 درسطح بالا و پذیرفتنی قرار دارد. اضطراب اجتماعی اندام در دانشجویان با میانگین 42/2 و انحراف استاندارد 91/0 درسطح پایینی قرار دارد. میزان مشارکت ورزشی هفتگی دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار با میانگین 75/121 دقیقه (حدود 2 ساعت) و انحراف استاندارد 46/73 است. از آنجا که داشتن مشارکت ورزشی و فعالیت بدنی مستلزم این است که فرد حداقل روزی نیمساعت فعالیت بدنی داشته باشد و ورزش کند؛ چون میزان مشارکت ورزشی در این پژوهش در هفته بررسی شده است؛ بنابراین فرد باید حداقل بیشتر از سه ساعت ورزش کند که میانگین بهدستآمده حدود 2 ساعت و میزان مشارکت پایین را نشان میدهد. در تحقیق حاضر ارتباط بین متغیرهای جمعیتشناختی (سن، وضعیت تأهل، سطح تحصیلات و رشتۀ تحصیلی) با مشارکت ورزشی بررسی شده است.
جدول 3- نتایج آزمون همبستگی سن و مشارکت ورزشی دانشجویان Table 3- Results of age correlation test and students' sports participation
** معناداری درسطح 01/0
نتایج جدول 3 نشان میدهد که رابطۀ معناداری بین سن و مشارکت ورزشی وجود دارد. مقدار مثبت ضریب همبستگی نشان میدهد که ارتباط مستقیمی بین سن و مشارکت ورزشی وجود دارد. به عبارتی، با افزایش سن میزان مشارکت ورزشی بیشتر میشود.
جدول 4- نتایج آزمون تی استیودنت برای تعیین رابطۀ وضعیت تأهل با مشارکت ورزشی دانشجویان Table 4- Student T test results to determine the relationship between marital status and student sports participation
نتایج جدول 4 نشان میدهد سطح معناداری آزمون لوین برابر 146/0 است و چون از 05/0 بزرگتر است، واریانس مشارکت ورزشی در دوگروه دانشجویان متأهل و مجرد برابر است. سطح معناداری آزمونt برابر 001/0 است و از 05/0کوچکتر است؛ بنابراین تفاوت معناداری بین میانگین مشارکت ورزشی در دانشجویان متأهل و مجرد دیده میشود. بهطوری که دانشجویان مجرد مشارکت ورزشی بیشتری دارند.
جدول 5- نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای بررسی رابطۀ سطح تحصیلات، رشتۀ تحصیلی با مشارکت ورزشی Table 5- Results of one-way analysis of variance test to examine the relationship between education level, field of study and sports participation
نتایج جدول 5 نشان داد که سطح معناداری آزمون برابر 154/0 است و از 05/0 بزرگتر است که نشان میدهد تفاوت معناداری بین میانگین میزان مشارکت ورزشی دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی وجود ندارد. همچنین، سطح معناداری آزمون 002/0 از 05/0کوچکتر است که نشان میدهد تفاوت معناداری بین میانگین مشارکت ورزشی دربین رشتههای علومانسانی، فنی و مهندسی و علومپایه وجود دارد. میانگینها نشان میدهد مشارکت در رشتههای علومانسانی بیشتر از علومپایه و فنیمهندسی است.
جدول 6- نتایج آزمون t تکنمونهای برای تعیین وضعیت میزان انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی Table 6- Results of one-sample t-test to determine the status of motivation to participate in public sports
جدول 6 نتایج آزمون t تکنمونهای دربارۀ اختلاف میانگین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی را نشان میدهد. نتایج بهدستآمده از جدول 6 نشان میدهد که اختلاف معناداری بین میانگین انگیزههای کسب سلامتی، کنترل وزن، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی در ورزشهای همگانی با میانگین جامعه وجود دارد. مقایسۀ اختلاف میانگین انگیزهها نشان میدهد که بیشترین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان دختر بهترتیب انگیزۀ کسب سلامتی، کنترل وزن، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی است. باتوجه به سطح معناداری آزمون t مربوط به مقایسۀ میانگین انگیزۀ کل مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان که از 05/0 کمتر است، اختلاف معناداری بین میانگین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی با میانگین جامعه وجود دارد. همچنین، مثبتبودن اختلاف میانگینها نشاندهندۀ این است که انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان دختر درسطح بالایی قرار دارد.
جدول7- نتایج آزمون t تکنمونهای برای تعیین وضعیت میزان اضطراب اجتماعی اندام و میزان مشارکت ورزشی Table 7- Results of one-sample t-test to determine the status of limb social anxiety and sports participation
جدول 7، نتایج آزمون t تکنمونهای دربارۀ اختلاف میانگین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی را نشان میدهد. نتایج بهدستآمده از جدول 7 نشان میدهد که اختلاف معناداری بین میانگین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی دانشجویان با میانگین جامعه وجود دارد. منفیبودن اختلاف میانگینها نشان داد که اضطراب اجتماعی اندام و میزان مشارکت ورزشی دانشجویان دختر درسطح بهنسبت پایینی قرار دارد.
جدول 8- نتایج آزمون همبستگی مؤلفههای انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی با اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی Table 8- Correlation test results of motivational components of participation in public sports with social anxiety of the body and sports participation
* معناداری درسطح 05/0 و ** معناداری درسطح 001/0
جدول 8 نتایج آزمون همبستگی مؤلفههای انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی با اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی را نشان میدهد. باتوجه به نتایج جدول 8 بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی کل و مؤلفههای کسب سلامتی، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی با اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ منفی و معنادار و بین مؤلفۀ کنترل وزن و اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی کل و مؤلفههای کسب سلامتی و نشاط و لذت با مشارکت ورزشی رابطۀ مثبت و معنادار و بین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی رابطۀ منفی و معناداری وجود دارد؛ اما هیچ ارتباط معناداری بین مؤلفۀ تعامل اجتماعی و مشارکت ورزشی در دانشجویان دیده نشد.
آزمون الگوی پژوهش مشارکت ورزشی = γ0 + γ1انگیزۀ مشارکت + γ2اضطراب اجتماعی اندام+ γ3 اضطراب اجتماعی اندام * انگیزۀ مشارکت + ε برای آزمون الگو، از تکنیک رگرسیون خطی چندمتغیره استفاده شده است. متغیر وابسته، میزان مشارکت ورزشی، متغیر مستقل، انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و متغیر تعدیلگر، اضطراب اجتماعی اندام است.
جدول 9- خلاصۀ الگو Table 9- Model summary
نتایج جدول 9 نشان میدهد که مقدار دوربین واتسون برابر 692/1 است؛ یعنی خطاها مستقل است و خودهمبستگی بین خطاها وجود ندارد؛ بنابراین برای برآورد الگو از تحلیل رگرسیون استفاده شده است. آمارهای دیگر جدول 9 مربوط به ضریب همبستگی، ضریب تعیین و ضریب تعیین تعدیلشده همراه با انحراف استاندارد خطاست. براساس جدول، در الگوی اول، انگیزۀ مشارکت با ضریب تعیین 088/0 و در الگوی دوم که متغیر تعدیلگر اضطراب اجتماعی اندام هم وارد الگو میشود، ضریب تعیین به 124/0 افزایش مییابد. ضریب تعیین، قدرت توضیحدهندگی متغیر مستقل را با متغیر وابسته نشان میدهد که در این الگو برابر 124/0 است و همچنین نشان میدهد که دو متغیر انگیزۀ مشارکت و اضطراب اجتماعی اندام قدرت تبیین 4/12 درصد از تغییرات مشارکت ورزشی دانشجویان را در ورزشهای همگانی دارد. همچنین، سطح معناداری آمار F در هر دو الگو برابر 000/0 است که از 05/0 کوچکتر است؛ بنابراین معناداری الگوی رگرسیونی تأیید میشود و باید ضرایب رگرسیونی برآورد شود.
جدول 10- برآورد ضرایب رگرسیونی الگو Table 10- Estimation of model regression coefficients
نتایج برآورد ضریبهای رگرسیونی در جدول 10 نشان میدهد سطح معناداری مربوط برای متغیرهای انگیزۀ مشارکت و اثر تعدیلگری اضطراب اجتماعی اندام بر انگیزۀ مشارکت در الگو بهترتیب برابر 001/0 و 010/0 که از 05/0کوچکتر است؛ بنابراین اثر تعدیلکنندگی اضطراب اجتماعی اندام بر رابطۀ انگیزۀ مشارکت و میزان مشارکت ورزشی دانشجویان دختر تأیید میشود. ازطرفی، اثر متغیر مستقل انگیزۀ مشارکت بر میزان مشارکت ورزشی دانشجویان نیز در الگو تأیید میشود؛ بنابراین الگوی نهایی برآوردشده به شکل ذیل است: مشارکت ورزشی = *297/0 انگیزۀ مشارکت – 335/0 اضطرب اجتماعی اندام * انگیزه مشارکت + ε باتوجه به برآورد ضریبها، سهم انگیزۀ مشارکت درمیزان مشارکت ورزشی دانشجویان دختر 297/0 و سهم اضطراب اجتماعی اندام بر رابطۀ انگیزۀ مشارکت و میزان مشارکت ورزشی 335/0 است؛ بنابراین اضطراب اجتماعی اندام در دانشجویان سبب کاهش انگیزۀ مشارکت و درنهایت، کاهش میزان مشارکت ورزشی آنان میشود.
نتیجه پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطۀ بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام با مشارکت ورزشی دانشجویان انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که میزان انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان درسطح بالا و میزان اضطراب اجتماعی اندام و میزان مشارکت ورزشی آنها درسطح پایینی قرار دارد. همچنین، بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ منفی معنادار، بین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و مشارکت ورزشی رابطۀ مثبت و معنادار و بین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی رابطۀ منفی و معناداری وجود دارد. همچنین، انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی و اضطراب اجتماعی اندام پیشبین مناسبی برای مشارکت در ورزش دانشجویان بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بالاترین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان دختر بهترتیب انگیزۀ کسب سلامتی، کنترل وزن، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی بود. باتوجه به اختلاف معناداری که بین میانگین انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی با میانگین جامعه وجود دارد و همچنین مثبتبودن اختلاف میانگینها خود گویای این معناست که انگیزۀ مشارکت در ورزشهای همگانی دانشجویان درسطح بالایی قرار دارد؛ بنابراین براساس یافتههای حاصل از تحقیق حاضر چنین استدلال شد که دانشجویان براساس تفاوتهایی که ازلحاظ نیازهای جسمانی و روانشناختی ازجمله کاهش وزن، تناسب اندام، احساس شادکامی، لذت و ... احساس میکنند در فعالیتهای ورزشی شرکت میکنند که این یافتهها با نتایج تحقیقهای حسینی و همکاران (1397)، امامی و همکاران (1392)، قدرتنما و حیدرینژاد (1392) همسوست. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین اضطراب اجتماعی اندام دانشجویان با میانگین جامعه وجود دارد و همچنین منفیبودن اختلاف میانگینها نشان داد که اضطراب اجتماعی اندام دانشجویان درسطح بهنسبت پایینی قرار دارد؛ بنابراین براساس این ادعا دانشجویان، نگرانی و اضطراب دربارۀ چگونگی دید و درک دیگران به خود بهعنوان یک فرد ورزشکار، حتی دید خودشان به خود بهاحتمال مثبتتر ارزیابی و درنتیجه، خودنمایی و ابراز وجود میکنند (Prapavessis et al.‚ 2004) و به همین دلیل میزان اضطراب اجتماعی ادراک شدۀ آنها پایین است که این یافتهها با نتایج تحقیقات بابایی و همکاران (1397)، نوبران و همکاران (1396)، ایبانز و همکاران (2017)، کوکس و همکاران (2011) و بالی و همکاران (2010) همسوست؛ اما با یافتههای تحقیقهای عبدی و حسینی (1395)، گویا و همکاران (2014) و برانت و سابیستون (2009) ناهمسوست. ازدلایل احتمالی این ناهمسویی تفاوت جامعۀ کاری تحقیقات است؛ زیرا افراد شرکتکننده در این تحقیقات را ورزشکاران و یا افرادی تشکیل داده است که فعالیت بدنی بلندمدت منظم داشتند و بهاحتمال به همین دلیل میزان ادراک اضطراب اجتماعی اندام آنان از دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار که بهصورت منظم فعالیت بدنی نداشتهاند، بالاتر بوده است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین مشارکت ورزشی دانشجویان با میانگین جامعه وجود دارد و همچنین منفیبودن اختلاف میانگینها نشان داد که میزان مشارکت ورزشی دانشجویان درسطح پایینی قرار دارد. بر این اساس، بهاحتمال، بهدلیل اینکه شرکتکنندگان در این تحقیق دانشجویان دختر دانشگاههای شهرستان خوانسار بودهاند و همۀ آنها در رشتههای غیرتربیتبدنی تحصیل میکردند و همچنین بهدلیل اینکه با برخی محدودیتهای زمانی بهعلت حضور در کلاسها و فعالیتهای پژوهشی و علمی مواجه هستند، میزان مشارکت ورزشی آنها پایین است که یافتههای تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات، نوروزی و همکاران (1397) و احمدی و همکاران (1394) همسوست. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین انگیزۀ کل مشارکت در ورزشهای همگانی و مؤلفههای کسب سلامتی، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی با اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ منفی و معنادار و بین مؤلفۀ کنترل وزن و اضطراب اجتماعی اندام رابطۀ مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج نشان داد که بین مؤلفۀ کسب سلامتی، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی با اضطراب اجتماعی اندام، قویترین ارتباط مربوط به مؤلفۀ کنترل وزن و سپس مؤلفۀ کسب سلامتی است؛ بنابراین اینطور تفسیر میشود که وقتی دانشجویان به این ادراک برسند که با مشارکت در ورزش همگانی و تفریحی میتوانند تناسب اندام داشته باشند و وزنشان را کنترل کنند، بهاحتمال ترس از ارزیابی منفی ازسوی دیگران در آنها کاهش مییابد و میزان اضطراب اجتماعی آنها پایین میآید که یافتههای پژوهش حاضر با نتایج تحقیقهای بابایی و همکاران (1397)، نوبران و همکاران (1396)، رضاسلطانی و همکاران (1392)، ایبانز و همکاران (2017)، کوکس و همکاران (2011) و بالی و همکاران (2010) همسوست؛ اما با یافتههای تحقیقات عبدی و حسینی (1395)، شیردل (1393)، گویا و همکاران (2014)، برانت و سابیستون (2009) ناهمسوست. از دلایل احتمالی این ناهمسویی تفاوت ابزارهای استفادهشده در تحقیقات است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین انگیزۀ کل مشارکت در ورزشهای همگانی و مؤلفههای کسب سلامتی و نشاط و لذت با مشارکت ورزشی رابطۀ مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج نشان داد که بین مؤلفههای کسب سلامتی، نشاط و لذت و تعامل اجتماعی با مشارکت ورزشی، قویترین ارتباط بهترتیب مربوط به مؤلفۀ کنترل وزن و سپس مؤلفههای کسب سلامتی و نشاط و لذت است؛ اما هیچ ارتباط معناداری بین مؤلفۀ تعامل اجتماعی و مشارکت ورزشی در دانشجویان دیده نشد. بر این اساس، وقتی دانشجویان با هدف و انگیزۀ سلامتی جسمانی، جبران کمبودهای حرکتی و نیز لذتبردن در فعالیتهای ورزشی و تفریحی شرکت کنند، میزان مشارکت در ورزش نیز افزایش مییابد که یافتههای پژوهش حاضر با نتایج تحقیقهای حسینی و همکاران (1397)، شیردل (1393)، امامی و همکاران (1392)، قدرتنما و حیدرینژاد (1392) همسوست. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی رابطۀ منفی و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج حاکی از آن است که ارتباط ضعیفی بین اضطراب اجتماعی اندام و مشارکت ورزشی برقرار است. یافتههای پژوهش حاضر با نتایج تحقیقهای بابایی و همکاران (1397)، نوبران و همکاران (1396) همسوست؛ اما با یافتههای تحقیقات عبدی و حسینی (1395)، شیردل (1393)، گویا و همکاران (2014) و برانت و سابیستون (2009) ناهمسوست. از دلایل احتمالی این ناهمسویی تفاوت ابزارهای استفادهشده و جامعۀ کاری تحقیقات است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اثر تعدیلکنندگی اضطراب اجتماعی اندام بر رابطۀ انگیزۀ مشارکت و میزان مشارکت ورزشی دانشجویان تأیید و همچنین اثر متغیر مستقل، انگیزۀ مشارکت بر میزان مشارکت ورزشی دانشجویان نیز در الگو تأیید میشود؛ بنابراین الگوی نهایی برآوردشده بهشکل ذیل است: مشارکت ورزشی = *297/0 انگیزۀ مشارکت – 335/0 اضطرب اجتماعی اندام * انگیزۀ مشارکت + ε باتوجه به برآورد ضریبها، سهم انگیزۀ مشارکت درمیزان مشارکت ورزشی دانشجویان دختر 297/0 و سهم اضطراب اجتماعی اندام بر رابطۀ انگیزۀ مشارکت و میزان مشارکت ورزشی 335/0- است؛ بنابراین اضطراب اجتماعی اندام در دانشجویان سبب کاهش انگیزۀ مشارکت و درنهایت، باعث کاهش میزان مشارکت ورزشی آنان میشود که یافتههای پژوهش حاضر با نتایج تحقیقات بابایی و همکاران (1397)، نوبران و همکاران (1396)، رضاسلطانی و همکاران (1392)، ایبانز و همکاران (2017)، کوکس و همکاران (2011) و بالی و همکاران (2010) همسوست؛ اما با یافتههای تحقیقات عبدی و حسینی (1395)، شیردل (1393)، گویا و همکاران (2014)، توران و همکاران (2019) و برانت و سابیستون (2009) ناهموست. حسینی و همکاران (1397) نقش انگیزهها بر میزان مشارکت سالمندان در ورزش همگانی را بررسی کردند. نتایج تحقیق نشان داد بین انگیزههای پیشگیری و درمان، بهداشت روانی و کسب سلامتی و آمادگی جسمانی با میزان مشارکت در ورزش همگانی رابطۀ معنیداری وجود دارد. اضطراب اجتماعی اندام ازجمله عواملی است که سبب کاهش فعالیتهای مؤثر در جوانان بهخصوص دانشجویان میشود؛ زیرا تصور بدنی نامناسب از خود و نگرانی از تناسب اندام موجب کاهش انگیزه و حضورنداشتن آنان در اجتماع شده است و آنها را بهسمت انزوا میکشاند که همین امر آنها را از فعالیتهای بدنی و مشارکت در ورزش بازمیدارد. برخلاف یافتههای پژوهش حاضر، عبدی و حسینی (1395) ارتباط میزان اضطراب اجتماعی اندام با انگیزۀ اثرگذاری در ورزشکاران رشتههای تیمی را بررسی کردند. نتایج حاصل از تجزیهوتحلیل دادهها نشان داد که ارتباط بین نمرههای ورزشکارانی که اضطراب اجتماعی اندام بالایی داشتند با هر چهار خرده مقیاس انگیزۀ اثرگذاری، مثبت و معنادار بود. گویا و همکاران (2014) پژوهشی با عنوان «نقش اضطراب اجتماعی اندام در فعالیت بدنی در اوقات فراغت نوجوانان 13 تا 18 سال» انجام دادند و به این نتیجه دست یافتند که بین اضطراب اجتماعی اندام با فعالیت بدنی در اوقات فراغت رابطۀ مثبت معناداری وجود دارد. برانت و سابیستون (2009) آزمون الگوی اثر اضطراب اجتماعی اندام را بر فعالیت بدنی انجام دادند. نتایج نشان داد که اضطراب اجتماعی اندام بر انگیزش مشارکت در فعالیتهای ورزشی اثر مثبت معناداری دارد. از دلایل احتمالی این ناهمسویی تفاوت ابزارهای استفادهشده و جامعۀ کاری تحقیقات است. اضطراب اجتماعی اندام منجر به بیتحرکی فیزیکی میشود؛ زیرا افرادی که از آن رنج میبرند، انگیزه دارند از خودارزیابی منفی و چنین زمینههایی اجتناب کنند. افراد با سطحهای بالاتر اضطراب اجتماعی نگران این واقعیت هستند که بدنشان ازدید دیگران منفی دیده شود. آنها انگیزه دارند از خودارزیابی منفی اجتناب کنند و برای اجتناب ازچنین زمینههایی مانند ورزش در خلوت یا تطبیقدادن برخی مهارتهای مقابله با تصور، مانند پوشیدن لباسهای گشاد یا حضور در مکانهای ورزشی در ساعتهای خلوت، اقدام کنند (Beyens, 2011: 2)؛ بنابراین اضطراب اجتماعی اندام یکی از عواملی است که موجب کاهش حضور دانشجویان دختر در ورزشهای همگانی میشود؛ اما باتوجه به اینکه در الگوی تحقیق تنها حدود 12 درصد از تغییرات متغیر وابسته تبیین شد، میتوان گفت یکی از دلایل احتمالی آن جامعۀ بررسیشده در مقایسه با پژوهشهای دیگر است. از آنجا که اضطراب اجتماعی اندام در اوایل نوجوانی همزمان با تغییرات بلوغ ایجاد میشود و در سنین جوانی تا حدودی از این عامل کاسته میشود، نمونۀ پژوهش حاضر اضطراب اجتماعی پایینی داشت که خود به عنوان عاملی در راستای ضعیفشدن رابطۀ متغیر مستقل و وابسته به شمار میرود. در پژوهشهای داخلی انجامشده به نقش انگیزه در مشارکت ورزشی افراد اشاره و در بعضی موارد نقش اضطراب اجتماعی اندام در فعالیت بدنی بررسی شده است؛ ولی تاکنون پژوهشی دربارۀ اضطراب اجتماعی اندام و انگیزۀ مشارکت در انجامدادن فعالیتهای بدنی و مشارکتهای ورزشی انجام نشده بود که در پژوهش حاضر کوشش شد با بررسی متغیرهای مدنظر، تصویر مناسبتری از رابطۀ اضطراب اجتماعی اندام و انگیزۀ مشارکت وزشی درحضور دانشجویان دختر در فعالیتهای ورزشی ارائه شود. ازجمله محدودیتهای پژوهش حاضر همکارینکردن برخی از دانشجویان و تکجنسیتیبودن آزمودنیهای پژوهش بود. پیشنهاد میشود در پژوهشهای آتی از هر دو جنسیت استفاده شود. همچنین، مسئولان ذیربط همچون مسئولان دانشگاهها و سازمان ورزش و جوانان برای جلوگیری از افزایش مشکلات مربوط به اضطراب اجتماعی اندام، کاهش انگیزه و مشارکتنکردن دختران در فعالیتهای ورزشی باکمک حوزۀ روانشناسی، برنامهها و آموزشهای لازم را درزمینۀ کاهش اضطراب و افزایش عزتنفس دختران تشکیل دهند. بدون شک، برگزاری این برنامهها اثر مثبتی در شرکت مؤثر دختران در فعالیتهای ورزشی دارد.
[1] Leary [2] Hart et al. [3] Gouya et al. [4] Alcaraz Ibanez et al. [5] Easton et al. [6] Balli et al. [7] Brunett & Sabiston [8] Rapee [9] Hart et al [10] Motl & Conroy [11] Scott et al. [12] Yousefi et al. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| مراجع | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
ابوالقاسمی، ش. (1389). اثربخشی رفتار درمانی شناختی دارویی پلاسیبو در درمان اضطراب تعمیمیافته، رسالۀ دکتری، تهران: دانشگاه آزاد اسلامی.
اتقیا، ن. (1386). «نیازسنجی از اقشار مختلف زنان ایرانی درزمینۀ ورزش همگانی»، فصلنامۀ پژوهش در علومورزشی، 5 (17)، 15-31.
احمدی، س.؛ مختاری، م. و زارعی، ه. (1394). «تحلیل رابطۀ عزتنفس جسمانی و نگرش به ورزش با مشارکت ورزشی زنان با استفاده از مدل معادل Z ساختاری»، فصلنامۀ پژوهشهای کاربردی در مدیریت ورزشی، 4 (3)، 41-51.
اسلامی، ا.؛ محمودی، ا.؛ خبیری، م. و نجفیانرضوی، س.م. (۱۳۹۲). «نقش وضعیت اقتصادی-اجتماعی(SES) در انگیزۀ مشارکت شهروندان به ورزشهای همگانی-تفریحی»، پژوهشهای کاربردی در مدیریت ورزشی، 2 (3)، 89-104.
امامی، ص.س.؛ حیدرینژاد، ص. و شفیعنیا، پ. (1392). «تحلیل عوامل انگیزشی مشارکت دانشجویان در فعالیتهای فوقبرنامۀ ورزشی دانشگاه»، نشریۀ پژوهش در ورزش تربیتی، ۲ (۵)، 65-80.
بابایی، س.؛ نوبران، ا. و درختی، ر. (1397). «ارتباط بین یک دورۀ بلندمدت فعالیت بدنی منظم و اضطراب بدنی اجتماعی در زنان چاق»، پرستاری، مامایی و پیراپزشکی، ۴ (۳)، 16-24.
ﭘﺎرﺳﺎﻣﻬﺮ، م. (1388). جامعهﺷﻨﺎﺳﻲ ورزش، یزد: اﻧﺘﺸﺎرات داﻧﺸﮕﺎه ﻳﺰد.
پارسامهر، م.؛ بلگوریان، م. و سعیدیمدنی، م. (1392). «بررسی رابطۀ بین مؤلفههای سرمایۀ اجتماعی و مشارکت ورزشی درمیان نوجوانان»، مدیریت ورزشی. 5 (2)، 109-127.
حسینی، ت.؛ حیدرینژاد، ص. و ازمشا، ط. (1397). «نقش انگیزهها بر میزان مشارکت سالمندان در ورزش همگانی»، پژوهش در مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی، 8 (۱۶)، 103-111.
حسنپور بهزادی، س. (1396). تحلیل راهبردی و مقایسۀ ورزش همگانی بانوان شاغل و غیرشاغل شهر قم، پایاننامۀ کارشناسیارشد، قم: دانشگاه قم.
خرمروز مهربانی، ف. (1394). بررسی تأثیر تبلیغات بر مشارکت ورزشی زنان شهر تبریز براساس الگوی آیدا، پایاننامۀ کارشناسیارشد، تبریز: دانشگاه تبریز.
خواجوی، د. و قنبریچشمه کمره، ل. (1392). «رابطۀ بین اضطراب اجتماعی اندام و عزتنفس با هراس اجتماعی دانشجویان دختر»، فصلنامۀ علمی-پژوهشی زن و جامعه، 4 (15)، 85-106.
دارابی، م.؛ گایینی، ع. و مومیوند، پ. (۱۳۸۸). «بررسی عوامل فرهنگی مؤثر بر گرایش به فعالیتهای ورزشی در زنان ۲۵ تا ۴۰ سالۀ شهر تهران»، فصلنامۀ پژوهش در علومورزشی، ۶ (۳)، 77-88.
رضاسلطانی، ن.؛ حجتی، ع.؛ غرایاقزندی، ح. و محمدی، س. (۱۳۹۲). «رابطۀ اضطراب بدنی اجتماعی با رفتار فعالیت بدنی اوقات فراغت جوانان»، مطالعات راهبردی ورزش و جوانان، 12 (۲۰)، 177-186.
رمضانینژاد، ر.؛ رحمانینیا، ف. و تقویتکیار، س.ا. (1388). «بررسی انگیزههای شرکتکنندگان در ورزشهای همگانی در فضاهای روباز»، مجلۀ مدیریت ورزشی، 1 (2)، 5-19.
سادوک، ب.؛ سادوک، و. و روئیز، پ. (1394). خلاصۀ روانشناسی کاپلان و سادوک براساس DSM-V، ترجمۀ مهدی گنجی، جلد دوم، تهران: نشر ساوالان، چاپ اول.
شاهنوشی، م. و قاسمی، ن. (۱۳۸۹). «بررسی علل گرایش دختران به ورزشهای رزمی در شهر اصفهان»، فصلنامۀ علوم اجتماعی، 4 (۹)، 87-104.
شیردل، م. (1393). تعیین اثر تعدیلکنندگی اضطراب اجتماعی اندام بر رابطۀ فعالیتهای ورزشی و انگیزۀ ورزشی در دانشآموزان مقطع متوسطۀ ناحیۀ 2 اصفهان در سال تحصیلی93-92، پایاننامۀ کارشناسیارشد، اصفهان: دانشگاه آزاد اسلامی.
ضیغمیمحمدی، ش. و مژده، ف. (۱۳۹۱). «همبستگی بین شاخص تودۀ بدنی، تصویر ذهنی از جسم خود و افسردگی در زنان مراجعهکننده به درمانگاه بیمارستان حضرت علی (ع) شهر کرج سال ۱۳۸۸»، مجلۀ مراقبتهای نوین، ۹ (۱)، 48-40.
عبدی، س. و حسینی، ف. (۱۳۹۵). «تعیین ارتباط میزان اضطراب اجتماعی اندام با انگیزۀ اثرگذاری در ورزشکاران رشتههای تیمی»، اولین همایش ملی تحولات علوم ورزشی درحوزۀ سلامت، پیشگیری و قهرمانی، قزوین: دانشگاه بینالمللی امام خمینی (ره).
فولادیان، ج.؛ سهرابی، م.؛ عطارزاده حسینی، س.ر. و فارسی، ع. (1388). «ارتباط انگیزۀ مشارکت ورزشی با سوگیری ورزشی دانشجویان ورزشکار»، فصلنامۀ المپیک، 17 (4)، 29-39.
قدرتنما، ا. و حیدرینژاد، ص. (1392). «رابطۀ انگیزۀ مشارکت ورزشی با میزان فعالیت بدنی دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز»، مطالعات مدیریت ورزشی (پژوهش در علومورزشی)، 5 (18)، 189-202.
کوشافر، ع.ا. (1373). «فرهنگ ورزشهای تفریحی»، فصلنامۀ ورزش، 5 (21)، 76-83.
مرتضایی، ل.؛ ناظمی، م. و اندام، رضا. (1393). «مقایسة انگیزههای مشارکت زنان در ورزشهای تفریحی آبی: مطالعة موردی زنان استان خراسان رضوی»، رویکردهای نوین در مدیریت ورزشی، ۲ (۷)،۶۳-۷۳.
نوبران، ا.؛ درختی، ر. و بابایی، س. (1396). «بررسی ارتباط بین فعالیت بدنی و اضطراب بدنی اجتماعی در زنان ورزشکار»، اولین همایش ملی علوم ورزشی: ورزش، سلامت، جامعه، ۴ (۳)، 16-24.
نوروزی، ع.؛ ملکی، ا.؛ پارسامهر، م. و قاسمی، ح. (1397). «بررسی تأثیر تصویر بدن و مدیریت بدن بر مشارکت ورزشی زنان استان ایلام»، جامعهشناسی کاربردی. 29 (4)، 99-122.
References
Abdi, S., Hosseini, F. (2015). Determining the relationship between limb social anxiety and motivation to be effective in team athletes. First National Conference on Sports Science Developments in Health, Prevention and Championship, Qazvin, Imam Khomeini International University. [In Persian]
Abolghasemi, SH. (2009). The effectiveness of placebo cognitive drug behavioral therapy in the treatment of generalized anxiety disorder. Ph.D. Thesis. Tehran Science and Research Branch. [In Persian]
Ahmadi, S., Mokhtari, M., and Zarei, H. (2016). Structural equation model of the relationship between self-esteem and attitude to sport with sports participation of women. Applied Research in Sport Management, 4(3), 41-51 [In Persian].
Alcaraz-Ibáñez, M., Sicilia, Á., and Burgueño, R. (2017). Social physique anxiety, mental health, and exercise: analyzing the role of basic psychological needs and psychological inflexibility‚ The Spanish Journal of Psychology, 20(16)‚ 1-11.
Atghia, N. (2008). Needs assessment of iranian women of different classes about sport for all, Research on Sport Science, 5(17), 15-31. [In Persian].
Balli, Ö., Koca, C., and Aşçi, F. (2010). An examination of social physique anxiety with regard to sex and level of sport involvement‚ Journal of Human Kinetics, 26‚ 115-122.
Babaei Bonab, S., Nobaran, E., and Derakhti, R. (2019). Evaluation of relationship between a course of regular physical activity and social physique anxiety in obese women, Scientific Journal of Nursing, Midwifery and Paramedical Faculty, 4(3), 16-24 [In Persian] .
Beyens, J. (2011). Master thesis submitted in partial fulfillment of the requirements for the degree of master of physical education and kinesiology‚ Katholieke: University Leuven.
Bozsik, F., Whisenhunt, B.L., Hudson, D.L., Bennett, B., and Lundgren, J.D. (2018). Thin is in think again: The rising importance of muscularity in the thin ideal female body‚ Sex Roles, 79(9), 609-615.
Brunet, J., and Sabiston, C. M. (2009). Social physique anxiety and physical activity: A self-determination theory perspective‚ Psychology of Sport and Exercise, 10 (3)‚ 329-335.
Cox., A. E., French, S.U., Madonia, J., and Witty, K. (2011). Social physique anxiety in physical education: social contextual factors and links to motivation and behavior‚ Psychology of Sport and Exercise, 12‚ 555-562.
Darabi, M., Gaini, A., and Momivand, P. (2008). Study of cultural factors affecting the tendency to sports activities in women aged 25 to 40 in Tehran, Quarterly Journal of Research in Sports Science, 6(3), 77-88 [In Persian].
Easton, L., Harris, B., Czech, D., and Walker, A. D. (2017). The role of social physique anxiety social support, and perceived benefits and barriers to exercise in an all-female fitness camp intervention‚ International Journal of Exercise Science, 10 (8), 1094-1104.
Emami, S.S., Heydari Nezhad, S., and Shafinia, P. (2013). Analysis of motivational factors of student participation in extracurricular activities of the university. Journal of Research in Educational Sports, 2(5), 65-80 [In Persian].
Eslami, A., Mahmoudi, A., Khabiri, M., and Najafiyan Razavi, S. (2014). The role of socioeconomic conditions in the citizens' motivation for participating in public sports. Applied Research in Sport Management, 2(3), 89-104 [In Persian].
Fouladian, J., Sohrabi, M., Atarzadeh Hosseini, S.R., and Farsi, A.R. (2010). The relationship of sport participation motives with sport orientation in athletes' students of Ferdowsi University of Mashhad, OLYMPIC, 17 (4), 29-39 [In Persian].
Frederick, C. M., and Morrison, C. S. (1996). Social physique anxiety: personality constructs, motivations, exercise attiudes and behaviors‚ Perceptual and Motor Skills, 82‚ 963-972.
Ghodratnama, A., and Heydari Nezhad, S. (2013). Relationship between motivation for sports participation and the level of physical activity of students of Shahid Chamran University of Ahvaz, Sport Management Studies, 5 (18), 189-202 [In Persian].
Goffman, E. (1959). The moral career of the mental patient‚ Psychiatry, 22 (2)‚ 123-142.
Gouya, M., Zahedi Nia‚ H., and Mirdar‚ Z.B. (2014). The role of social physique anxiety in leisure time physical activity of youngers‚ International Research Journal of Applied and Basic Sciences‚ https://www.semanticscholar.org/paper/
Haase, A.M., Prapavessis, H., and Owens, R.G. (2005). Perfectionism, social physique anxiety and disordered eating: a obese men and women seeking bariatric surgery‚ Int J Eating Disord, 37(4)‚ 347-351.
Hart, E. A., Leary, M. R., and Rejeski, W. J. (1989). The measurement of social physique anxiety‚ Journal of Sport and Exercise Psychology, 11 (1)‚ 94-104.
Hassanpour Behzadi, S. (2017). Strategic analysis and comparison of public sports for employed and non-employed women in Qom, Master Thesis in Leisure and Recreational Sports Management, Department of Literature and Humanities, Qom University [In Persian].
Horenstein, A., Kaplan, S. C., Butler, R. M. and Heimberg, R. G. (2021). Social anxiety moderates the relationship between body mass index and motivation to avoid exercise‚ Body Image, 36‚ 185-192.
Hoseini, T., Heydari Nezhad, S., and Azmsha, T. (2018). The role of motivation on the rate of participation elders in sport for all. Research in Sport Management and Motor Behavior. 8 (16), 103-111 [In Persian].
Khajavi, D., and GHanbari, L. (2013). The study of the relationship between social physique anxiety and self-esteem with socio-phobia in female students. Quarterly Journal of Women and Society, 4(3), 85-106 [In Persian].
Khorram Rooz Mehrabani, F. (2014). Study of the effect of advertising on women's sports participation in Tabriz based on the Aida model. Master Thesis in Physical Education. Faculty of Physical Education, University of Tabriz [In Persian].
Koshafar, AA. (1994). Culture of recreational sports, Journal of Sports, 21(5), 76-83 [In Persian].
Lantz, C.D., Hardy, C.J., and Ainswoth, B.E. (1997). Social physique anxiety and perceived exercise behavior‚ Journal of Sport Behavior, 20(1)‚ 83-93.
Leary, M.R. (1992). Self-presentational processes in exercise and sport‚ Journal of Sport and Exercise Psychology, 14 (4)‚ 339-351.
Malekzadeh, A. (2016). The effect of social support behavior of parents and physical education teachers on the level of sports participation of first grade high school students in Ahar city. Master Thesis in Physical Education. Faculty of Physical Education, University of Tabriz [In Persian].
McComb, S.E., and Mills, J. S. (2020). A systematic review on the effects of media disclaimers on young women’s body image and mood‚ Body Image, 32‚ 34-52.
Moosavi, M., Khabiri, M., and Gharagh Zandi, M. (2019). The relationship of motive for health and vitality and enjoyment with female participants’ adherence in sport for all, Journal of Sport Motor Development and Learning, 11(2), 135-151.
Mosavi, J., Eslami, M., and Khoshfar, G. (2014). Investigating the relationship between social trust and women's sports participation in iranian urban society. A Case Study of Gorgan. Geographical Planning of Space, 4(11), 41-62 [In Persian].
Mortezaei, L., Nazemi, M., and Andam, R. (2015). A comparison of motivations for women’s participation in recreational water sports (Case Study: Women of Khorasan Razavi Province). New Trends in Sport Management, 2 (7), 63-73 [In Persian].
Motle, R.W., and Conroy, D.E. (2000). Validity and factorial invariance of the social physique anxiety scale‚ Medicine and Science in Sport & Exericse, 32(5)‚ 1007-1017.
Norozi, A., Maleki, A., Parsamehr, M., and Ghasemi, H. (2018). Investigating the effect of body image and body management on women's sports participation in Ilam province. Journal of Applied Sociology, 29(4), 99-122 [In Persian].
Nobaran, E., Derakhti, R., and Babaei Bonab, S. (2018). Study of the relationship between physical activity and social physical anxiety in women athletes. First National Conference on Sports Science: Sport, Health, Society. [In Persian]
Parsamehr, M., Belgoorian, M., and Saeidi Madani, M. (2013). The examination of the relationship between components of social capital and physical activity participation among adolescents. Journal of Sport Management, 5(2), 109-127 [In Persian].
Parsamehr, M. (2008). Sports society. Yazd: Urat Daud [In Persian].
Pernick, Y., Nichols, J.F., and Rauh, M.J. (2006). Disordered eating among a multi-racial/ethnic sample of female high-school athletes‚ J Adolese Health, 38 (6)‚ 689-695.
Prapavessis, H., and Carron, A. V. (1997). Cohesion and work output‚ Small Group Research, 28 (2)‚ 294-301.
Prapavessis, H., Grove, J. R., and Eklund, R. C. (2004). Self-presentational issues in competition and sport‚ Journal of Applied Sport Psychology, 16(1)‚ 19-40.
Rapee, R. M. (1998). Overcoming shyness and social phobia: A step-by-step guide. Jason aronson; passim: Lifestyle Press.
Ramzani, R., Rahmani, F., and Taghavi, A. (2009). A study of socioeconomic status and motives of participants in sport for all. Journal of Sport Management, 1(2), 5-23 [In Persian].
Razzaqzadeh, P. (2016). Comparison of the effectiveness of an aerobic exercise course and mindfulness-based stress reduction training (MBSR) on physical-social anxiety and eating disorders in female students of Tabriz University. Master Thesis in Sports Psychology. Faculty of Physical Education, University of Tabriz [In Persian].
Reza Soltani, N., Hojati, A.S., Gharayegh Zandi, H., and Mohammadi, S. (2013). The relationship between social physical anxiety and youth leisure physical activity behavior. Strategic Studies in Sports and Youth, 12 (20), 186-177 [In Persian].
Ratnasari, S. E., Pratiwi, I., and Wildannisa, H. (2021). Relationship between body image and social anxiety in adolescent women‚ European Journal of Psychological Research, 8(1)‚ 65-73.
Rodgers, R.F., Ziff, S., Lowy, A.S., Yu, K., and Austin, S.B. (2017). Results of a strategic science study to inform policies targeting extreme thinness standards in the fashion industry‚ International Journal of Eating Disorders, 50(3), 284-292.
Ryan, R. M., and Deci, E.L. (2007). Active human nature: self-determination theory and the promotion and maintenance of sport, exercise, and health‚ Intrinsic Motivation and Self-Determination in Exercise and Sport, 1(1), 1-19
Sadock, B., and Sadock Ruiz, P. (2015). Summary of Kaplan and Zadok Psychology Based on DSM-V, Volume 2. First Edition. Translated by Ganji, M., Tehran: Savalan Publishing [In Persian].
Sadidi, P. (2015). Comparing my anxiety, stress, and strength in athletic and non-athletic students. Master Thesis. Field of Clinical Psychology. Faculty of Humanities. Islamic Azad University, Science and Research Branch of Shahroud. [In Persian]
Scott, L.A., Burke, A.B., Joyner, J.S., and Brand, J.S. (2004). Examining the stability of the 7-item social physique anxiety scale using a test-retest method‚ Measurement in Physical Education Exericse, 8(2)‚ 57-62.
Shahnooshi, M., and Ghasemi, N. (2010). An evaluation on effective factors on women tendency to army sports in Isfahan, Journal of Social Sciences, 4(9), 87-104 [In Persian].
Shahabi, S. (2015). The effectiveness of spiritual therapy on socio-physical anxiety and cognitive emotional regulation of obese adolescent girls. Master Thesis in Clinical Psychology. Faculty of Humanities, Islamic Azad University, Science and Research Branch, Shahroud [In Persian].
Sharpshire, J. (1997). Family variable and children physical activity influence of social economic states, Sport Education and Society, 2(1), 95-116
Standage, M., and Ryan, R.M. (2012). Self-determination theory and exercise motivation: facilitating self-regulatory processes to support and maintain health and well-being in Advances in motivation in sport and exercise‚ Human Kinetics.
Turan, N., Özdemir Aydın, G., Kaya, H., Aksel, G., and Yılmaz, A. (2019). Male nursing students’ social appearance anxiety and their coping attitudes‚ American Journal of Men's Health, 13(1)‚ 1-13.
Wilson, P. M., Rodgers, W.M., Carpenter, P.J., Hal, C., Hardy, J., and Fraser, S.N. (2004). The relationship between commitment and exercise behavior‚ Psychology of Sport and Exercise‚ 5(4)‚ 405-421.
Wilson, P.M., Rodgers, W.M., Fraser, S. N., and Murray, T.C. (2004). Relationships between exercise regulations and motivational consequences in university students‚ Research Quarterly for Exercise and Sport, 75(1)‚ 81-91.
Yaman, Ç. (2017). Physical and physiological correlates of social physique anxiety in college students‚ Universal Journal of Educational Research‚ 5(3)‚ 334-337.
Yousefi, B., Hassani, Z., and Shokri, O. (2009). Reliability and factor validity of the 7-item of social physique anxiety scale (SPAS-7) among university students in Iran‚ World Journal of Sport Sciences, 2(3)‚ 201-204.
Zeighami Mohammadi, SH., andMojdeh, F. (2012). Correlation between body mass index, body image, and depression among women referring to health clinic of hazrat–e-ali hospital health clinic in Karaj (2009). Modern Care Journal, 9(1), 40-48 [In Persian].
Zorba, E., Micoogullari, B., Okan, Z., and Ercan Tekin, A. (2012). Sports tourism in turkey, The Online Journal of Recreation and Sport, 9 (4)‚ 325-329.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,259 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 542 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||