جایگاه، هدف و شیوۀ بیان داستان (مَثَل) در شاهنامۀ فردوسی

منابع

1. ارسطو‌ (1392). خطابه، ترجمة اسماعیل سعادت، چ1، تهران: هرمس.
2. انوری، حسن‌ (1384). فرهنگ امثال سخن، ج1، چ1، تهران: سخن.
3. حکمت، علی اصغر‌ (1361). امثال قرآن، چ2، تهران: بنیاد قرآن.
4. خالقی مطلق، جلال‌ (1389). یادداشت‏های شاهنامه، بخش1، چ1، تهران: مرکز دائره‏المعارف بزرگ اسلامی.
5. ذوالفقاری، حسن‌ (1386). «بررسی ساختار ارسال مثل». فصلنامۀ پژوهش‌های ادبی، شمارۀ 15، بهار، صص31-62.
6. رجایی، محمدخلیل‌ (1379). معالم‌البلاغه، چ5، شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز.
7. رواقی، علی‌ (1390). فرهنگ شاهنامه، ج1، تهران: فرهنگستان هنر.
8. زرین‏کوب، عبدالحسین‌ (1368). بحر در کوزه، چ3 تهران: علمی.
9. زلهایم، رودلف‌ (1381). امثال کهن عربی، ترجمۀ احمد شفیعی‏ها، چ1، تهران: نشر دانشگاهی.
10. فتوحی، محمود‌ (1386). «تمثیل» در دانشنامۀ زبان و ادب فارسی، ج2، ص422، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
11. فردوسی، ابوالقاسم‌ (1386). شاهنامه فردوسی، به کوشش جلال خالقی‏مطلق و دیگران، هشت جلد، چ1، تهران: مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی.
12. کزازی، جلال‌الدین‌ (1382). نامۀ باستان، ج3، چ1، تهران: سمت.
13. گرکانی، محمدحسین (شمس‌العلما)‌ (1377). ابدع‌البدایع، به اهتمام حسین جعفری، چ1، تبریز: احرار.
14. منصور مؤید، علیرضا‌ (1373). ارسال‌المثل در شاهنامۀ فردوسی، چ1، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.
15. نصیرالدین طوسی، (2535 =1355). اساس‌الاقتباس، به تصحیح محمدتقی مدرس رضوی، چ2، تهران: انتشارات دانشگاه تهران
16. همایی، جلال‌الدین‌ (1374). معانی و بیان، به کوشش ماهدخت بانو همایی، چ2، تهران: هما .